U za­o­stavš­ti­ni Lju­bo­mi­ra R. Ko­so­vi­ća, ko­ji je umro 1. ju­na 1996. go­di­ne, pro­na­đen je nje­gov ne­do­vr­šen ru­ko­pis. On se sa­da na­la­zi pred či­ta­o­cem. Je­dan dio nje­go­vih za­bi­lješ­ki bio je ste­no­gra­fi­san. To je ote­ža­va­lo nji­ho­vo de­ši­fro­va­nje. Ono je sa­mo dje­li­mič­no re­a­li­zo­va­no. Po­ro­di­ca se i od­lu­či­la da obje­lo­da­ni ru­ko­pis tek kad se uvje­ri­la da je autor imao že­lju da to uči­ni. Po­red oči­gled­ne na­mje­re ko­ja će se u knji­zi ob­zna­ni­ti, na mar­gi­na­ma ru­ko­pi­sa naš­li smo auto­ro­vo iz­ri­či­to sta­no­viš­te: „Mo­ram na­gla­si­ti da ne že­lim da bu­dem su­di­ja, ne­go svje­dok i da po­ku­šam da bu­dem i objek­ti­van svje­dok”. Dva ci­ta­ta ko­ja su, ta­ko­đe, za­pi­sa­na, na vid­nom mje­stu ru­ko­pi­sa go­vo­re u pri­log auto­ro­voj na­mje­ri da jav­no svje­do­či. Je­dan je iz pe­ra Žan-Ža­ka Ru­soa. On gla­si: „Mo­ja je du­žnost da ka­žem isti­nu, ali ne da i dru­ge na­tje­ram da u nju vje­ru­ju”. Dru­gi ci­tat je umo­tvo­rina Fri­dri­ha Ni­čea: „Sve isti­ne ko­je se pre­ću­te po­sta­ju otrov­ne”.
I po­red sa­zna­nja da su ogra­ni­če­nja sva­kog ne­do­vr­še­nog ru­ko­pi­sa, pa i ovog ve­li­ka, po­ro­di­ca je od­lu­či­la da ga ob­ja­vi, da ga uči­ni do­stup­nim jav­no­sti. To je bi­la nje­na du­žnost i znak oda­no­sti oči­gled­nom na­po­ru da se i gor­ke isti­ne ne pre­ću­te. I ne za­bo­ra­ve.
Ne zna­mo da li bi i po­ne­ka opo­ra ri­ječ bi­la ubla­že­na da je autor do­vr­šio svo­je svje­do­če­nje, ali zna­mo da mu je bi­la bli­ska Breh­to­va mi­sao: „Ne vje­ruj ni­kad čo­vje­ku ko­ji o sva­kom go­vo­ri do­bro”. Za­to i ne­ma smi­sla osta­ja­ti u sfe­ri na­ga­đa­nja. U sva­kom slu­ča­ju, na­da­mo se da će ovo šti­vo ima­ti smi­sla ako na­ve­de či­ta­o­ca na raz­miš­lja­nje o ono­me šta nam se sve do­go­di­lo u na­šoj tra­gič­noj ne­dav­noj isto­ri­ji.

pismo: Latinica
strana: 223
format: 13x20 cm
povez: Broš