Autor istražuje vidove recepcije mađarskog moderniste Endrea Adija (1877-1919) u srpskoj poeziji od 1906.godine, kada su objavljeni prvi prevodi Slavka M. Kosića i Veljka Petrovića, do prve decenije XXI veka. Za razliku od drugih srednjoevropskih književnosti, gde je na povoljan prijem naišla najpre Adijeva "revolucionarna" i socijalna poezija, u srpskoj književnosti recepcija se uspostavlja na nivou književnih motiva, novih pesničkih tema i simbola. Adijev uticaj, preko "kritičkog patriotizma", primetan je već oko 1908. godine u poeziji Veljka Petrovića, čije rodoljubive pesme Jovan Skerlić ocenjuje kao novinu u srpskoj patriotskoj poeziji.

Adijev pesništvo inspirativno deluje na pesničke postupke, motive i teme u stvaralaštvu Milana Lazarevića, Miloša Crnjanskog, Dušana Vailjeva, Dušana Maluševa, Jovana Popovića, Boška Tokina i drugih pesnika. Vrlo značajna ravan recepcije konstituisala se u oblasti književnokritičke misli: 1913. godine u Letopisu Matice srpske objavljen je esej o Adiju Todora Manojlovića, zasnovan na savremenoj evropskoj estetici i književno-teorijskoj misli, i Marka Maletina, koji se oslanja na savremene sociološke postavke.

Prijem Adijeve poezije do prve polovine XX veka imao je uporište u srpskoj periodici, a od pedesetih godina do kraja veka objavljene su osam zbirki prevoda njegovih pesama. Među najvažnijim revodiocima Adija bili su Mladen Leskovac, Danilo Kiš i Ivan Ivanji. Sa preko osamsto prevedenih naslova Adijevo pesništvo tokom čitavog jednog veka postaje aktivan činilac u stvaralačkom i idejnom razvoju mnogih pesnika, prozaista i prevodilaca među kojima su neki obeležili pojedine epohe razvoja srpske književnosti.

Broj strana: 479
Povez: Broš